Czytanie ze zrozumieniem – klasa 6

Przed początkiem historii ludzkości nie było niczego, tylko dwa bezgraniczne światy. Na północy rozciągał się Niflheim, świat ciemności, wiecznie pokryty gęstą mgłą, w którym panował straszliwy mróz, a powietrze zatruwało jedenaście rzek, które wypływały z jednego źródla, leżącego pośrodku wszystkiego. Na południu znajdował się Muspelheim, królestwo wiecznie żywego i spalającego ognia. Zanim narodzili się bogowie, nie było w tych światach nikogo żywego poza Surturem. Surtur, ogromny ognisty olbrzym uzbrojony w płonący miecz, stał niczym posąg na skraju piekła, gdzie kończył się świat. Nie czuł różnicy między piekącym żarem ognia Muspelheimu a mroźną mgłą Nilfheimu. Stoi tam do teraz i będzie stać jeszcze długo. Dopiero gdy nadejdzie Ragnarök czyli koniec świata, opuści swoje miejsce w Muspelheimie, podpali świat swoim ognistym mieczem, a bogowie będą – jeden po drugim – padać przed nim na kolana.

Kiedy Dedal, największy artysta w Grecji, został przyćmiony przez swojego dwunastoletniego ucznia Talosa, zaniepokoiło go to. Chciał być uważany za najlepszego, więc zwabił Talosa na przechadzkę i pozbył się go. Jego wstydliwy czyn nie pozostał jednak bez świadków, dlatego uciekł ze swoim synem Ikarem na Kretę. Tamtejszy król ucieszył się z obecności Dedala, ponieważ potrzebował kogoś, kto zaprojektuje więzienie dla Minotaura, stwora z głową byka i ciałem człowieka. Okrutny król karmił go żywymi ludźmi. Dedal zbudował skomplikowany labirynt, z którego nikt nie potrafił się wydostać. Król zamiast spełnić życzenie Dedala o powrocie do ojczyzny, wynagrodził go gościną. Kiedy pewnego razu Dedal obserwował ptaki, wpadł na pomysł stworzenia skrzydeł z piór i wosku, aby wydostać się z wyspy drogą powietrzną. I tak też się stało. Następnego dnia rano Dedal i Ikar ze skrzydłami przyczepionymi do ramion wznieśli się w powietrze. Dedal ostrzegł swego syna: „Skrzydła nie wytrzymają w mocnym słońcu ani w wodzie. Dlatego nie lataj ani zbyt wysoko, ani za nisko, leć za mną i nie trać mnie z oczu”. Lecieli już przez jakiś czas, kiedy Ikar, ciesząc się lotem, zaczął się wznosić. Pod wpływem słońca wosk na jego skrzydłach zaczął się topić i Ikar spadł do morza. Załamany Dedal wylądował na wyspie, która rozciągała się pod nim, i wykopał grób dla Ikara. Wyspa do dziś upamiętania los Ikara – została nazwana Ikarią. A Dedal? Już nigdy nie wrócił do ojczyzny.

Dumny paw przechadzał się po ogrodzie. Przyleciała sójka i z podziwem patrzyła na jego piękny ogon. „Jak to zrobić, żeby też mieć piękne pióra? Z takimi piórami byłabym jeszcze piękniejsza od pawia” – zastanawiała się sójka.

Zauważyła, że paw zgubił kilka piór. Starannie je pozbierała i cała się nimi przyozdobiła. „Teraz na pewno jestem nie do odróżnienia od pawia” – pomyślała i zaczęła spacerować po ogrodzie. Pozostałe ptaki dziwiły się, co to za ptak. Po chwili jednak dostrzegły, że sójka je oszukała i zaczęły się z niej śmiać. Zawstydzona sójka odleciała z powrotem do lasu.

Wzbudziła tam wielkie poruszenie. Wszyscy zlecieli się wokół niej, podziwiali jej piękne pióra i próbowali zgadnąć, co to za wspaniały ptak.

„Podziwiajcie. Jestem piękna i wspaniała” – zapiszczała sójka. W tym momencie pozostałe ptaki rozpoznały jej wysoki głos, rzuciły się na nią i oskubały ją ze wszystkich piór.