Czytanie ze zrozumieniem

William Shakespeare (forma spolszczona: Szekspir) był angielskim dramaturgiem, aktorem i poetą. Urodził się (prawdopodobnie) 23 kwietnia 1564 roku w Stratford upon Avon jako trzecie dziecko rękawicznika Johna Shakespeare’a. Ożenił się już w wieku osiemnastu lat. Niewiele wiadomo o siedmiu latach (1585-1592) jego życia, po przyjściu na świat jego kolejnych dzieci. Istnieje teoria, według której opuścił rodzinę i został aktorem lub nauczycielem. Wtedy też zaczął pisać.
W 1592 roku był już znanym dramaturgiem. W ówczesnej Anglii teatr był niezwykle popularną dziedziną sztuki, uwielbiała go sama królowa Elżbieta I. Shakespeare został współwłaścicielem grupy teatralnej i w 1598 roku wybudował w Londynie słynny teatr Globe Theatre. Twórczość Shakespeare’a należy do tradycji humanizmu i renesansu oraz posiada pewne charakterystyczne rysy tej epoki. Tematy religijne i wpływ Kościoła zostają zastąpione doczesnymi uciechami, ich pochwałą i dowartościowaniem zmysłowego odczuwania. To, co Kościół uważał za grzeszne, jest prezentowane jako ludzka niedoskonałość, radość życia lub pochwała natury. Te motywy znajdziemy nie tylko w komediach Shakespeare’a („Poskromienie złośnicy”, „Sen nocy letniej”, „Wiele hałasu o nic”, „Kupiec wenecki”), ale również w tragediach („Król Lear”, „Hamlet”, „Makbet”, „Romeo i Julia”, „Otello”) i sztukach historycznych („Ryszard III”, „Henryk V”). Renesansową cechą jego twórczości jest także zainteresowanie ówczesnym wzorem doskonałości – epoką antyczną, która stanowi inspirację niemal połowy tragedii Shakespeare’a. Utwory pisarza miały ogromny wpływ na rozwój europejskiego dramatu, zainspirowały między innymi polskich romantyków.
Poetycką perłą w twórczości Anglika są „Sonety”, pisane formą tzw. sonetów szekspirowskich. O ponadczasowości jego dzieł świadczy fakt, że są ciągle aktualne. Bohaterowie jego dramatów toczą nieustanną walkę pomiędzy własnymi uczuciami i rozumem, ich świat wewnętrzny jest pełen namiętności i pragnień, co jest także bliskie współczesnemu człowiekowi.
Shakespeare zmarł w wieku 53 lat w Stratford, do którego wrócił po zakończeniu teatralnej kariery w Londynie. Wielu historyków literatury wątpiło w jego istnienie z powodu niewystarczającej liczby wiarygodnych świadectw. Historycznym dowodem na to, że naprawdę żył, jest własnoręcznie podpisany testament.

27 stycznia 1994 roku w kwalifikacjach Pucharu Karaibów spotkały się drużyny Grenady i Barbadosu. Mecz przeszedł do historii dzięki dziwacznemu zakończeniu, kiedy drużyna Barbadosu celowo strzeliła samobójczą bramkę, aby wymusić dogrywkę.

W ówczesnym Pucharze Karaibów obowiązywała specjalna zasada: mianowicie zwycięski gol zdobyty w dogrywce liczył się podwójnie. Jednocześnie żaden mecz nie mógł zakończyć się remisem (w przypadku remisu zawsze zarządzano dogrywkę). Zbiegiem okoliczności sytuacja Barbadosu była taka, że ​​musiał wygrać co najmniej dwiema bramkami, aby wyjść z grupy. Gdyby przegrał lub wygrał tylko jednym golem, awansowałaby Grenada.

Mecz od początku przebiegał zupełnie standardowo, Barbados szybko zdobył dwa gole i utrzymywał przewagę na boisku. Jednak w 83. minucie Grenada zmniejszyła przewagę Barbadosu na 1:2. Po kilku minutach bezskutecznych prób Barbadosu, by przywrócić dwupunktową przewagę, zespół zdecydował, że łatwiej będzie im zremisować i postawić wszystko na zdobycie dwupunktowego gola w dogrywce. Gracze Barbadosu bezceremonialnie strzelili więc do własnej bramki. Drużyna Grenady szybko zdała sobie sprawę, o co toczy się gra i zaczęła atakować obie bramki jednocześnie, ponieważ zarówno strata jednego gola, jak i jednobramkowe zwycięstwo gwarantowało im awans.

W powstałym zamieszaniu, gdy jedna drużyna broniła się na obu połowach boiska, a druga atakowała z obu stron, nie udało im się zdobyć kolejnego gola. W dogrywce piłkarze Barbadosu zwieńczyli swój brawurowy wyczyn, zdobyli jednego gola i awansowali z grupy.

Jaga, Perdita i Czesia to czarodziejki. Spotkały się o północy z okazji warzenia eliksirów. Najstarsza jest Czesia. W młodości była harcerką, więc najlepiej ze wszystkich trzech czarodziejek rozpala ogień. Środkowa wiekiem jest Jaga. Według niej podtrzymywanie ognia nie jest żadną sztuką, ale za to mieszanie eliksiru jest trudniejszą czynnością, dlatego mieszaniem musi się zajmować najmądrzejsza z czarodziejek. Najmłodsza uczy się posługiwać różdżką. Póki co potrafi wyczarować tylko dynię.