Język polski: 3 klasa szkoły średniej

Według badań psychologa Scotta Fluke'a z Uniwersytetu Kansas człowiek staje się przesądny z trzech powodów: by przekonać samego siebie, że uzyska kontrolę nad niepewnymi sytuacjami, by zredukować w sobie poczucie bezsilności i niepewności życia jako takiego, a także ponieważ przesądne zachowania są prostsze niż przeciwstawianie się życiowej niepewności. Zatem przesądy utrzymują się z powodu naszej głębokiej psychologicznej potrzeby nadawania spójności i znaczenia faktom, które bez jakiejś formy wiary wydają się przypadkowe i chaotyczne.

Przykładowy przesąd rozpowszechniony w krajach zachodnich to: Jeśli drogę przebiegnie ci czarny kot, to spotka cię nieszczęście.

W średniowieczu wierzono, że koty (zwłaszcza czarne) są pomocnikami czarownic lub reinkarnacją diabła. Z powodu tego przesądu wiele kotów zostało spalonych żywcem lub było torturowanych i nawet dzisiaj niektórzy ludzie odczuwają strach przed kotami.

(Tekst pochodzi ze strony Muy interesante i został zmieniony)

Megalodon (Carcharocles megalodon, w tłumaczeniu wielki ząb) to wymarły gatunek rekina, który żył 23-2,6 mln lat temu w okresie od wczesnego miocenu do schyłkowego pliocenu. Megalodon mógł swoim wyglądem przypominać potężniejszego żarłacza białego lub być podobny do żarłacza olbrzymiego (Cetorhinus maximus) albo tawrosza piaskowego (Carcharias taurus). Skamieniałości wskazują, że rekin ten mógł mierzyć do 18 metrów długości. Jego duże szczęki, wyposażone w mocne zęby służące do zabijania i rozrywania zdobyczy, mogły zaciskać się z siłą od 108 500 do 182 200 niutonów.

Uważa się, że megalodony miały silny wpływ na strukturę zbiorowisk morskich. Na podstawie skamielin można wnioskować, że był to gatunek kosmopolityczny, czyli żyjący we wszystkich oceanach. Prawdopodobnie polował na duże zwierzęta morskie takie jak wieloryby i płetwonogi, a także na duże gatunki żółwi żyjące w tamtych czasach. W przeciwieństwie do żarłacza białego, który atakuje swoją ofiarę od dołu, megalodon prawdopodobnie używał swoich potężnych szczęk do przegryzania klatki piersiowej ofiary i uszkadzania narządów wewnętrznych – serca i płuc.

27 stycznia 1994 roku w kwalifikacjach Pucharu Karaibów spotkały się drużyny Grenady i Barbadosu. Mecz przeszedł do historii dzięki dziwacznemu zakończeniu, kiedy drużyna Barbadosu celowo strzeliła samobójczą bramkę, aby wymusić dogrywkę.

W ówczesnym Pucharze Karaibów obowiązywała specjalna zasada: mianowicie zwycięski gol zdobyty w dogrywce liczył się podwójnie. Jednocześnie żaden mecz nie mógł zakończyć się remisem (w przypadku remisu zawsze zarządzano dogrywkę). Zbiegiem okoliczności sytuacja Barbadosu była taka, że ​​musiał wygrać co najmniej dwiema bramkami, aby wyjść z grupy. Gdyby przegrał lub wygrał tylko jednym golem, awansowałaby Grenada.

Mecz od początku przebiegał zupełnie standardowo, Barbados szybko zdobył dwa gole i utrzymywał przewagę na boisku. Jednak w 83. minucie Grenada zmniejszyła przewagę Barbadosu na 1:2. Po kilku minutach bezskutecznych prób Barbadosu, by przywrócić dwupunktową przewagę, zespół zdecydował, że łatwiej będzie im zremisować i postawić wszystko na zdobycie dwupunktowego gola w dogrywce. Gracze Barbadosu bezceremonialnie strzelili więc do własnej bramki. Drużyna Grenady szybko zdała sobie sprawę, o co toczy się gra i zaczęła atakować obie bramki jednocześnie, ponieważ zarówno strata jednego gola, jak i jednobramkowe zwycięstwo gwarantowało im awans.

W powstałym zamieszaniu, gdy jedna drużyna broniła się na obu połowach boiska, a druga atakowała z obu stron, nie udało im się zdobyć kolejnego gola. W dogrywce piłkarze Barbadosu zwieńczyli swój brawurowy wyczyn, zdobyli jednego gola i awansowali z grupy.

Profesor ekonomii behawioralnej i psychologii Dan Ariely od wielu lat wskazuje na błędy ludzkiego osądu. Poniżej znajdziesz fragment jego rozmowy z dziennikarzem portalu Forbes.cz.

Innymi słowy twierdzi Pan, że jeśli ludzie chcą zwiększyć swoje długoterminowe poczucie szczęścia, powinni lepiej traktować innych?

Robienie małych rzeczy dla innych przynosi nam więcej szczęścia, niż nam się może wydawać. A często właściwie nawet bardziej niż wtedy, gdy robimy coś dla siebie.

W jednym z wywiadów powiedział Pan, że jeśli firmy chcą zwiększyć produktywność swoich pracowników, to nie powinny patrzeć na tę kwestię wyłącznie przez pryzmat pieniędzy. Co Pańskim zdaniem motywuje ludzi w środowisku pracy bardziej niż pieniądze?

Świadomość, że robią coś sensownego, poczucie równości, transparentność zarządzania… Jest wiele czynników.

Jakie kryteria są więc kluczowe?

Jednym z najważniejszych jest uświadomienie ludziom, że ich praca jest ważna. Następnie może to być otwartość lub poczucie sprawiedliwości. Natomiast zupełnie nieistotna jest na przykład liczba i rodzaj stanowisk w firmie… Te nazwy, których i tak nikt nie rozumie (śmiech). Albo jakość mebli w biurach.

(źródło: Forbes.cz)

Fenistil to chłodząca, bezbarwna, nietłusta i bezwonna substancja lecznicza w żelu.

Zastosowanie Fenistilu

Fenistil stosowany jest do łagodzenia świądu w swędzących stanach skóry, przy pokrzywce, ukąszeniach lub użądleniach owadów, oparzeniach słonecznych i łagodnych oparzeniach pierwszego stopnia.

Fenistil hamuje swędzenie poprzez blokowanie działania histaminy, która jest substancją uwalnianą w organizmie przy kontakcie z alergenem i powodującą rozwój reakcji alergicznej. Ponieważ żel łatwo wnika w skórę, łagodzi swędzenie i podrażnienia skóry w ciągu kilku minut. Fenistil ma również działanie miejscowo znieczulające. Preparat mogą stosować osoby dorosłe i dzieci od 6. miesiąca życia nawet bez zalecenia lekarza.

Dzieci: Nie stosować na duże powierzchnie skóry niemowląt i małych dzieci, zwłaszcza w przypadku ran otwartych lub zapalnych.

Niemiecki powieściopisarz Erich Maria Remarque (1898–1970), urodzony jako Erich Paul Remark, jest najbardziej znany ze swojej antywojennej powieści „Na zachodzie bez zmian” (1928), w której z perspektywy żołnierza opisuje walki w trakcie I wojny światowej i obala mit bohaterskiej śmierci za ojczyznę. „Ta książka nie jest oskarżeniem ani spowiedzią. Jest próbą złożenia świadectwa o pokoleniu, które zniszczyła wojna – nawet jeśli udało mu się uniknąć jej bomb” – pisze Remarque we wstępie. Niemieccy naziści oskarżyli książkę o „zdradę żołnierzy walczących w Wielkiej Wojnie” i publicznie palili jej egzemplarze. Trzy lata później Remarque wydał swobodną kontynuację powieści, zatytułowaną „Droga powrotna”, opowiadającą o losach żołnierzy, którzy wracają do powojennych Niemiec i odkrywają, że ich życie straciło sens. Na początku lat 30. Remarque, zaklasyfikowany jako wróg nazistowskich Niemiec, był zmuszony do opuszczenia swojego kraju. Wyemigrował do Szwajcarii, a stamtąd do USA, gdzie w 1947 roku uzyskał amerykańskie obywatelstwo. Mimo to rok później wrócił do Szwajcarii, gdzie mieszkał do końca życia. Głównym bohaterem dzieł Remarque’a bywa zwykły człowiek, który wpada trudne i pozornie nierozwiązywalne sytuacje życiowe, co prowadzi do pełnego objawienia się jego charakteru. Bohater ten często rozważa samobójstwo jako sposób wyjścia z depresji i życiowych kłopotów. Książki Remarque’a często opisują ważne momenty niemieckiej historii, np. powieść „Czarny obelisk” (1956) opowiada o okresie inflacji w międzywojennych Niemczech, fabuła powieści „Trzej towarzysze” (1936) rozgrywa się w Berlinie na początku lat 30. itp.