Podział rzeczowników

Ze względu na znaczenie rzeczowniki dzielimy na:

• rzeczowniki własne i pospolite

• rzeczowniki konkretne i abstrakcyjne

• rzeczowniki żywotne i nieżywotne

Rzeczowniki własne (inaczej nazwy własne) to nazwy konkretnych osób, zwierząt, miejsc:

• imiona, nazwiska, pseudonimy osób, np. Anna, Wojtek, Nowak, Mickiewicz, Rudy
  
• imiona zwierząt, postaci, bohaterów, np. Pluto, Kopciuszek
  
• nazwy geograficzne, w tym nazwy miast, państw, kontynentów, wysp, jezior, rzek itp., np. Kraków, Niemcy, Azja, Wolin, Wisła

Rzeczowniki pospolite to nazwy ogólne, np. stół, pies, człowiek, planeta, ulica, mama, szkoła, film, a także nazwy zjawisk abstrakcyjnych, np. radość, smutek.

W zdaniu Jak nazywa się największe jezioro w Polsce? rzeczownik jezioro jest rzeczownikiem pospolitym, zaś rzeczownik Polska rzeczownikiem własnym.

Zapamiętaj! Rzeczowniki własne zawsze zapisujemy wielką literą, a rzeczowniki pospolite małą literą (o ile nie stoją na początku zdania).

Do rzeczowników żywotnych zaliczamy wyrazy określające osoby (również martwe), zwierzęta, a także twory wyobraźni, np. lekarz, mężczyzna, pies, świnia, Polak, trup, kosmita, krasnoludek, gnom.

Do rzeczowników nieżywotnych zaliczamy wyrazy określające rośliny, przedmioty, zjawiska, pojęcia, np. tulipan, dąb, krzesło, burza, biologia.

Uwaga! Może wydawać się się nielogiczne, że wyraz trup oznaczający zmarłego człowieka zaliczamy do rzeczowników żywotnych, a wyrazy odnoszące się do roślin, które przecież rosną, pobierają pokarm, do rzeczowników nieżywotnych. Jednak język rządzi się swoimi prawami, nie zawsze zgodnymi z prawami przyrody. Zatem najlepiej po prostu zapamiętać, że wszystkie wyrazy odnoszące się do osób zaliczamy do rzeczowników żywotnych, zaś wszystkie rośliny do nieżywotnych.