Czytanie ze zrozumieniem – klasa 7

W Jötunheimie, świecie olbrzymów, znajdowała się studnia mądrości. Każdy, kto by się z niej napił, odczułby silne działanie jej wody. Jednak jedyną osobą, która mogła z niej pić był Mimir, który opiekował się studnią. Odyn pragnął mądrości, dlatego przebrał się i wyruszył przez krainę olbrzymów w śmiertelnie niebezpieczną podróż. Gdy Odyn w końcu dotarł do Mimira, poprosił go: „Mimirze, czy mógłbym choć raz napić się wody z twojej studni?”. Mimir się nie zgodził. „Dam ci za to wszystko, czego zażądasz” – namawiał go Odyn. „Dobrze, chcę w zamian twoje oko – wrzuć je do studni”. Odyn desperacko pożądał mądrości, a już sama podróż do studni Mimira była niezwykle ryzykowna, był więc skłonny poświęcić swoje oko. Nie zapytał nawet Mimira, czy ten żartuje. „Daj mi nóż” – poprosił Mimira. Następnie uczynił, co było trzeba, i ostrożnie włożył oko do studni. Jak tylko Odyn napił się wody, zobaczył więcej niż kiedykolwiek wcześniej, a także więcej rozumiał. Oko Odyna mruga na powierzchni studni Mimira do dziś.

Lampart to krępy kotowaty drapieżnik z dużą głową, średniej długości kończynami i długim ogonem. Bardzo przypomina jaguara, ale jest silniejszy, ma stosunkowo krótszy ogon i większe cętki. Waga dorosłych osobników waha się od 17 kg do 90 kg, długość ciała włącznie z ogonem wynosi od 140 do 240 cm, w wyjątkowych przypadkach nawet więcej. Dymorfizm płciowy jest zwykle wyraźny, samce są co najmniej o 30-50% cięższe niż samice. Lampart charakteryzuje się żółtym, piaskowym, ochrowym, pomarańczowym lub ceglastym futrem, na którym rozmieszczone są czarne cętki i rozety. Zazwyczaj nie są one wypełnione mniejszymi plamami, ale futro wewnątrz rozetek jest często nieco ciemniejsze niż futro wokół nich. Dolna część ciała jest jaśniejsza niż boki i plecy. Niektóre osobniki mają wyższą produkcję melaniny pigmentowej, co powoduje, że sierść staje się czarna. Najczęściej spotyka się je w Azji Południowo-Wschodniej i określa się je mianem czarnych lampartów lub czarnych panter.

Po przegranej wojnie z Kretą, Ateńczycy musieli składać królowi Krety krwawą daninę: przywozić mu regularnie 7 dziewcząt i 7 chłopców jako pożywienie dla potwora z byczą głową i ogromnym ludzkim ciałem. Właśnie losowano kolejne ofiary, kiedy przed królem stanął młodzian i poprosił, aby on także mógł popłynąć na spotkanie z potworem, którego nazywano Minotaurem. Zdziwiony król wyraził zgodę. Dopiero wtedy chłopak się przedstawił: był to zaginiony syn króla, Tezeusz. Król Egeusz nie mógł już cofnąć swoich słów, więc Tezeusz wyruszył wraz z pozostałymi ofiarami na Kretę. Tam czekał już na nich król Minos. Tezeusz spojrzał mu prosto w oczy: „Królu, zabiję Minotaura i wyzwolę swoją ojczyznę”. Król się uśmiechnął: „Jeśli dasz radę, to uwolnię Ateny od krwawej daniny i zwrócę wam wolność”. W orszaku stała również córka króla, Ariadna. Była zakochana w Tezeuszu i postanowiła mu pomóc. Potajemnie udała się za nim w nocy do więzienia i wręczyła mu kłębek nici i zaklęty miecz. Następnego dnia Ateńczycy zostali zaprowadzeni do labiryntu i wydani na pastwę Minotaura. Tezeusz rozkazał wszystkim, by zostali przy wejściu, a sam ruszył do środka labiryntu, by odszukać potwora. By znaleźć drogę powrotną, Tezeusz przywiązał do pierwszej kolumny nić Ariadny i, chodząc po korytarzach, rozwijał kłębek. Ryk Minotaura usłyszał już z daleka, a po chwili również go dostrzegł. Nie czekając na nic, zabił potwora jednym ciosem miecza. Następnie biegł oznaczoną drogą z powrotem do wyjścia, gdzie ku swojemu zaskoczeniu zobaczył, że oprócz pozostałych Ateńczyków czeka na niego również Ariadna. „Król dowiedział się, że ci pomogłam. Gniewa się i nie chce spełnić swojej obietnicy. Musimy uciekać, inaczej dopadnie was sroga kara!” – wykrzyknęła. Ateńczycy uciekli wraz z Ariadną z wyspy, płynąc ateńską łodzią tuż pod nosem królewskiej straży.